WYSTAWA „NIEOBECNA”

Serdecznie zapraszamy Państwa na wystawę malarstwa Lii Kimury - "NIEOBECNA", która będzie miała miejsce w WALLSPACE GALLERY przy ulicy Foksal 15/1b w Warszawie w dniach 04.02.2022 - 25.02.2022.

Portrety to jeden z najczęstszych motywów sztuki europejskiej. Powstawały z pragnienia pokazania się światu w powadze, dostojeństwie i szlachetności. Widzieć modela piękniej niżli sam siebie i inni go widzą, dać mu nową nieskazitelną powłokę, włożyć mu w dłonie atrybuty jego siły, rozświetlić spojrzenie, wzmocnić postawę, osadzić w adekwatnej scenerii. Wymagające zadanie dla artysty, przyznajmy. Portretomania wymagała masowego grzebania w duszy i psychice modela, ale też artysty. Ci którzy osiągnęli maestrie, przenikliwością spojrzenia i biegłością pędzla dając finalne wrażanie trafności ujęcia na zawsze osiedli na kartach historii sztuki i w powszechnej świadomości jako wyraz geniuszu sztuki malarskiej i idei humanizmu. 

Lia Kimura nie idzie ścieżką swoich poprzedników, dla których portret był szansą na osiągniecie nieśmiertelności. W twórczości Lii Kimury nie o czas wieczny chodzi, ale o bieżącą chwilę. Jej awangardowo – performatywna technika smagania płótna dłońmi dająca rozwibrowaną fakturę to określenie kształtu obrazu w danym momencie. Punkt na linii czasu, który definitywnie oddziela nas od portretowanego wizerunku. To zaznaczenie na płótnie momentu straty, złapanie chwili smutku i odciśnięcie jej raptownym ruchem na obrazie. Technika pełna wolności, dynamizmu i ekspresji ciała. Portrety malowane poza regułami i kryteriami. Bo jeśli sięgnąć po pierwsze kryterium, aby ocenić wartość portretu i to, że z tym motywem sztuki mamy do czynienia, wskazujemy na obecność i studium modela. W malarstwie Lii Kimury intencją jest jednak ukrycie jego wizerunku, a nie wyeksponowanie go. Przebijająca warstwa nienagannie warsztatowo portretu została przykryta, pozostawiając jedynie mgliste wspomnienie sylwetki, która w jakimś przeszłym momencie gościła na płótnie. Ekspresyjne i zdecydowanie nałożona dłońmi warstwa farby jest jak zamanifestowanie nieobecności, pragnienie zasłonięcia i utrzymania tajemnicy. Nie ma tu chęci przedstawienia i uwidocznienia postaci, jest tylko chęć nieistnienia, która staje się idée fixe tej malarki. Klasyczny portret to mieszanka pozy, miny, gestu, maniery i spojrzenia, formuła malarska Lii Kimury to dążenie do anonimizacji portretu, pozbawiając go cech szczególnych uniemożliwia identyfikacje osobową. Ciągłe dążenie do uchwycenia tego czegoś, jakiejś cechy szczególnej jest typową intencją i celem malarstwa portretowego. Lia Kimura wyjątkowość każdego portretu uzyskuje poprzez bezpośrednie nałożenie dłonią farby na płótno, tym gestem wykańcza powłokę obrazu, kategorycznie zasłaniając postać i uniemożliwiając nam zobaczenie, to właśnie ten gest poprzez swoją każdorazową unikatowość nadaje jej portretom aurę niezwykłości, stanowiąc ich cechę indywidualną. Jedyny profil psychologiczny, osobowościowy i estetyczny jaki możemy odczytać z obrazów to profil artystki. Całość jej koncepcji malarskiej sugeruje nam, że patrzymy na autoportrety psychologiczne artystki. Waldemar Łysiak – wybitny krytyk pisał o zjawisku psychologii pędzla, do którego możemy się odwołać patrząc na twórczość Lii Kimury mówiącej o autoterapeutycznym wymiarze swojej sztuki. Portret bywał maską i wyrazem megalomani, ale wskazywał również przynależność, rolę i powołanie społeczne osoby. Formuła portretów Lii Kimury nie dosięga takich intencji, odrzuca tworzenie osobowych wzorów dając nam milczące, introwertyczne przedstawienia anonimowych postaci, które stają się godłem naszych czasów, pełnych rozterek i niepokojów, uwidaczniając niepewne miejsce jakie zajmuje człowiek w strukturze świata. Tworzenie bezosobowych portretów to zdematerializowanie naszego bytu, niewiarygodnie bliski i widoczny na płótnie dotyk dłoni jest wstrząsającym śladem będący wspomnieniem naszej obecności.