Wystawa składa się z dzieł sztuki pochodzących z kolekcji Anety i Jerzego Szotów. Dzięki wspomnianym kolekcjonerom, otrzymaliśmy okazję, aby przyjrzeć się niezwykłemu wyborowi dzieł Fijałkowskiego, opartemu na fascynacji, przyjaźni i artystycznym porozumieniu. Od „Kubistycznego aktu” z 1947 r. po „Piękny kamień”, z 2002 r. – bo te właśnie daty i obrazy wyznaczają ramy czasowe kolekcji.
Na wystawie znalazły się również tematy podejmowane w pierwszych latach twórczości jak „Poeta II (konstrukcji)” z 1957 r., oparte na horyzontalnych podziałach „pejzaże”, kompozycje przeciwstawnych figur geometrycznych. Są także obrazy z cyklu autostrad. To jeden z motywów – symboli często powtarzanych przez Fijałkowskiego: wędrówka jednostajna i zarazem zmienna, wskazująca nowe wektory, w różnym ujęciu i perspektywach.
Biografia
Malarz, grafik. Urodził się 4 listopada 1922 r. w Zdołbunowie na Wołyniu. Jeden z przedstawicieli grupy łódzkich awangardzistów należących do tzw. „kręgu Strzemińskiego” (m.in. obok Lecha Kunki, Antoniego Starczewskiego i Stefana Krygiera), czyli osób skupionych wokół myśli malarza i wykładowcy Władysława Strzemińskiego.
W latach 1944-1945 przebywał na robotach przymusowych w Królewcu. W latach 1946-1951 studiował w łódzkiej PWSSP, był uczniem Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera, a opiekunem jego dyplomu był Ludwik Tyrowicz. W latach 1947-1993 był pracownikiem PWSSP w Łodzi, w 1983 r. został profesorem tej uczelni. Wykładał gościnnie za granicą: w belgijskim Mons (1978 r., 1982 r.), w niemieckim Marburgu (1990 r.), a w roku akademickim 1989/1990 prowadził zajęcia na uniwersytecie w Gießen w Niemczech.
W 2002 r. otrzymał tytuł doctora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, zmarł 4 listopada 2020 r.
