Krzysztof Wodiczko, artysta inżynier, w latach 70. XX wieku związany z poznańskim środowiskiem artystycznym galerii Akumulatory oraz warszawskim galerii Foksal. W latach 60. XX wieku studiował wzornictwo przemysłowe w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Następnie został projektantem w Zakładach Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego „Unitra” oraz Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie. W tym samym czasie nauczał również na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej na Politechnice Warszawskiej.
W swojej twórczości we wnikliwy sposób łączy technologie i sztukę. Jego projekty i projekcje posiadają również szeroki wydźwięk społeczny. W 1991 roku Wodiczko zaprojektował „Poliscar” mobilny wehikuł dla ludzi dotkniętych bezdomnością. Tym razem instrument powstał by zwiększyć ich poczucie bezpieczeństwa, rozwinąć poczucie więzi społecznej i kulturowej oraz zachęcić ich do bycia aktywnymi obywatelami. Tworzone przez Krzysztofa Wodiczkę obiekty, nazywane instrumentami, mają m.in. pomagać w komunikacji międzyludzkiej. Jednym z nich jest na przykład „Laska tłumacz” (1994), dzięki której za pośrednictwem zamontowanego w niej ekranu i głośników, imigranci mogą komunikować się i przełamać poczucie izolacji. Temat migracji jest bliski artyście, podjął go również w projekcji „Goście” prezentowanej w 2009 roku w Pawilonie Polskim podczas Biennale Sztuki w Wenecji. Innym społeczno-politycznymi zagadnieniem poruszanym przez projektanta jest wojna. Temat ten został podjęty w projekcjach z 2010 roku „Weterani wojenni”. W 2014 roku, na łamach magazynu „Szum”, ukazał się jego manifest „Awangarda transformatywna. Manifest teraźniejszości”, podsumowujący jego myśl artystyczną.
