Obraz jest jednym z cyklu kilkunastu monumentalnych gwaszy odnalezionych w pracowni artysty i pedagoga warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Bogusław Szwacz debiutował w trudnym dla polskiej sztuki czasie, kiedy to dominowała sztuka socrealistyczna. Po śmierci Józefa Stalina i nastąpieniu tak zwanej „odwilży”, również w dziedzinie sztuk pięknych, zdecydował o poświęceniu swojej uwagi sztuce abstrakcyjnej, która jego zdaniem była absolutnie uniwersalna. Dzięki zdobytemu stypendium udało mu się w 1947 roku wyjechać do Paryża. Wtedy został członkiem grupy „Le Surréalisme Révolutionnaire” i nawiązał kontakty z Fernandem Légerem, Édouardem Pignonem, Estèvem i Noëlem Arnaudem. Te dwa czynniki spowodowały, że od 1955 roku artysta porzucił malarstwo figuratywne oraz zaczął tworzyć autorską koncepcję sztuki Ars-Horme – „Sztuki Poruszania Wyobraźni”.
