Sztuka Natalii LL do dziś zyskuje nowe znaczenia. W latach 1972-1975, kiedy to artystka prowadziła projekt dokumentalny polegający na fotografowaniu przejawów życia codziennego jakim jest np. jedzenie – konsumowanie, równocześnie działała wraz z m.in. Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem w grupie Permafo głoszącej postulat „Sztuki permanentnej” – rejestrowania bieżących wydarzeń. Szybko okazało się, że zwykły proces jedzenia zatrzymany i powielony w kadrach może zostać zinterpretowany jako akt na poły erotyczny, częściowo obrzydliwy – jeśli np. fotografowanej modelce wypluwany płyn ścieka po brodzie. Może też poruszyć strunę kultury konsumpcyjnej, w czas PRL-u – niedostatku towarów, w latach 90. potrzeby nabywania i otaczania się rzeczami. W kolejnych dekadach oraz podczas przemian społecznych twórczość Natalii LL zaczęła być rozpatrywana również w kontekście feminizmu. Ta wielowarstwowość interpretacji, domniemań intencji, raczej nie została jeszcze wyczerpana, daje jednak doskonały obraz tego czym jest sztuka konceptualna, w której nurcie pracowała Natalia LL.
