Jan Ziemski należał do lubelskiego środowiska artystycznego. Przy jego udziale w 1956 roku zaczęła formować się tamtejsza grupa artystyczna „Zamek”. Należeli do niej zarówno artyści m.in. Włodzimierz Borowski, Tytus Dzieduszycki i Ryszard Kiwerski, jak i krytycy sztuki – Jerzy Ludwiński i Hanna Ptaszkowska. Rok później, podczas trzeciej wspólnej wystawy, twórcy opublikowali założenia grupy, które sprowadzić można do udoskonalenia formy plastycznej oraz prowadzenia intensywnych badań nad jej rozwojem. Artysta pojawiające się zagadnienie przestrzeni czy formowania materii rozwija, w świetle nauk analitycznych – matematyki i fizyki. W 1965 roku został zaproszony do udziału w sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze. Podczas odbytej wówczas podróży pociągiem zaobserwował migawkowe zjawisko optyczne nałożenia się na siebie dwóch rytmów. Ten przypadkowy obraz ostatecznie ukształtował formę reliefów generujących ruch w przestrzeni, które dziś cieszą się uznaniem kolekcjonerów. Bożena Kowalska obrazowo charakteryzuje zastosowane środki oraz efekt, którego uzyskanie było celem dla Jana Ziemskiego: „Były to już owe […] kwadratowe powierzchnie obrazowe, na których przytwierdzał płaskim reliefem, rytmicznie ułożone, a łukowo wygięte listwy. Mocował potem w analogicznym rytmie listwy wznoszące się wypukłym łukiem nad reliefowym podłożem. W ten sposób dwa rytmy półkoli nakładają się na siebie, przy ruchu przesuwania się obok nich, wywołując zjawisko swoistej interferencji, przelotu nieistniejącej i nieokreślonej formy”. Uzyskany efekt spełniał również ideę, nad którą pracował Jan Ziemski dotyczącą problematyki „obrazów znikliwych”. Jej spełnieniem była forma zaprezentowana w 1969 roku podczas IV Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze.
