Malarstwo Witolda-K opowiada o samotności, wyobcowaniu, poszukiwaniu ukrytych emocji. Według malarza, obraz powinien być czymś więcej niż odpowiedzią na nurtujące twórcę pytania. Jeśli tak nie jest, dzieło stanowi tylko ilustrację. Około 1950 roku w umyśle Witolda-K pojawiła się wizja czarnej dziury, którą artysta koniecznie chciał zwizualizować. Przystąpił do tworzenia szkiców i płócien, gdzie centralnym elementem kompozycji stała się ciemna, pochłaniająca przestrzeń o poszarpanych krawędziach. W latach 50. XX wieku, gdy Witold-K rozpoczął pracę nad projektem czarnej dziury, pojęcie to jeszcze nie istniało wśród nauk fizycznych. Dopiero w 1969 roku John Archibald Wheeler zaproponował nazwę określającą to zjawisko. Witold K, właściwie Wit Leszek Kaczanowski, jest jednym z niewielu polskich malarzy o ugruntowanej pozycji artystycznej, zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Jego dokonania na polu sztuk wizualnych zostały docenione przez Dom Aukcyjny Sotheby’s, gdzie w 2007 roku zorganizowano jedną z największych wystaw artysty (oddział w Amsterdamie) oraz wydano monumentalny album podsumowujący jego twórczość. Witold-K może również poszczycić się portretem wykonanym przez Pabla Picassa, pochodzącym z 1967 roku, który był prezentowany w Muzeum Narodowym w Krakowie w 2013 roku. W tym samym roku Kaczanowski został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
