Malarstwo Jerzego Stajudy to przede wszystkim akwarele i rysunki. Od tego artysta zaczynał proces twórczy przy pracach olejnych, ale również traktował niewielkie, spontanicznie tworzone kompozycje o efemerycznej formie jako dzieło sztuki samo w sobie. Malarz z ogromną starannością przygotowywał się do tworzenia prac nad kompozycjami na płótnie. Wyjątkowo też cenił proces twórczy, zarówno we własnym malarstwie, jaki i u innych artystów.
Jerzy Stajuda przygotowywał techniczne rysunki na kalkach, następnie akwarelę, a później przystępował do malowania. Było to po wyborze odpowiednich rozwiązań kompozycyjnych dla każdej ze swoich prac. Ten niezwykle analityczny, jak przystało na absolwenta Politechniki Warszawskiej, proces skutkował uzyskaniem przemyślanych, delikatnych w barwach czy tonach dzieł, które mimo pozornie swobodnej linii i abstrakcyjnej formy było dokładnie przemyślane i kontrolowane w każdym momencie twórczym.
Zapewne ten analityczny umysł i wyjątkowa wrażliwość estetyczna spowodowały, że Jerzy Stajuda do 1968 roku uprawiał również krytykę artystyczną publikując na łamach „Przeglądu Artystycznego”, „Przeglądu Kulturalnego”,„Ty i Ja”, a przede wszystkim „Współczesności”, gdzie prowadził swoją stałą rubrykę. Stajuda był wyjątkową postacią warszawskiego świata artystycznego, z łatwością zjednywał sobie ludzi. Jego dom stał się niemal salonem artystycznym. Od 1992 roku przyznawana jest Nagroda Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy, a jej pomysłodawcą był historyk i krytyk sztuki Paweł Sosnowski. Początkowo znajdowała się pod opieką Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a od 2001 roku – Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Sprzedane: 2 000 zł
(2 400 zł z opłatą aukcyjną)
