Usytuowanie sztuki Kajetana Sosnowskiego na osi jej historii i krótkie określenie jednym słowem – zwanym przez historyków sztuki nurtem jest rzeczą skomplikowaną ponieważ jego twórczość wymyka się typowym konwencjom artystycznym. Oscylując na granicy tendencji abstrakcyjnych, sztuki konceptualistycznej, ścisłego podejścia naukowego opartego o matematykę, fizykę czy chemię równocześnie można znaleźć w jego dziełach liryczny, intymny czy symboliczny ton. Niespotykaną wielowątkowość, ale równocześnie wartość intelektualną dostrzegło włoskie środowisko artystyczne. W 1971 roku w galerii LP220 w Turynie została zorganizowana wystawa trzech polskich artystów, Kajetana Sosnowskiego, Romana Opałki i Jerzego Rosołowicza – w dorobku artystycznym całej trójki można dostrzec dominującą myśl konceptualistyczną czy korelację między światem sztuki i nauki.
Sukcesywne ograniczenie środków malarskich doprowadziło do powstania cykli obrazów szytych „Katalipomena” oraz „Układów równowartościowych”. Od 1978 roku Kajetan Sosnowski tworzy „Układy równowartościowe” i to w tą serię prac wpisane są „Obrazy czarne”, które powstawały w latach 1982-1984. Warto również osadzić je w aktualnym momencie społeczno-politycznym wystarczy przypomnieć, lata 1981-1983 to okres stanu wojennego. Emocjonalne płótna pozbawione warstwy malarskiej składają się z pozszywanych ze sobą elementów lnianych lub bawełnianych o różnej dynamice kompozycji wynikającej ze zderzeń – układu kątów – wątków tkaniny na poszczególnych jej elementach. Tak kreowane dzieła, w najprostszej swojej formie – pozbawione na przykład dodatkowych zadzierzgnięć czy skonstruowane w oparciu o jednobarwny materiał – stojące również na granicy formalnej malarstwa, a zbliżające się do rzemiosła przypominają o podstawowym elemencie jakim jest natura, cyklach oraz procesach jakie w niej zachodzą.
Niesprzedane
