Charakterystyczną cechą w twórczości Jacka Sienickiego jest wielokrotne opracowywanie jednego tematu. Cykle płócien, powracanie do nurtujących artystę prozaicznych obiektów takich, jak rośliny (fikus), naczynia (garnki), kawałków mięsa, czaszek czy wnętrze pracowni, są zapewne poszukiwaniem odpowiedniej formy i barwy, ponieważ malarstwo Sienickiego silnie było związane z nurtem koloryzmu. Jacek Sienicki ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych w pracowni jednego z kapistów, będącego również jego długoletnim mentorem – Artura Nacht-Samborskiego. Sam artysta wspomina: „Jeden z moich kolegów nazwał moją pracę portretowaniem przedmiotów. Portretuję wnętrza pracowni i portretuję siebie, portretuję kwiaty, wszystkie te rzeczy, które maluję, w bardzo bliskim związku z naturą […]. Oczywiście mam też nadzieję, że przede wszystkim portretuję siebie. Nadaję piętno obrazowi, piętno wynikające ze mnie. Z całego mojego życiorysu, moich chorób, przeżyć, radości i smutków”.
Niesprzedane
