Malarstwo Eugeniusza Markowskiego wiązane jest z nurtem nowej figuracji ze względu na nieskrepowaną, „dziką” formę wypowiedzi artystycznej. Twórca obrazuje uproszczone, zoomorficzne postacie używając do tego intensywnych, czystych barw nadających ekspresyjny wyraz często hieratycznym kompozycjom, ledwo mieszczącym się w ramach płótna. W pracach artysty można poszukiwać archetypów oraz symbolicznego czy moralizatorsko-krytycznego wydźwięku, równocześnie uogólnionego do pierwotnych potrzeb czy cech rodzaju ludzkiego. Części kompozycji Markowskiego towarzyszą literackie cytaty zawarte na marginesach obrazów, stanowiące komentarz do tego, co zobrazowane przez artystę.
Malarz, w 1938 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, jednak początkowo oddał się karierze dyplomaty i dziennikarza. Do Polski powrócił w 1955 roku i dopiero wtedy zaczął malować. Eugeniusz Markowski tworzył serie obrazów o analogicznych tytułach a różnych numerach. Wielokrotnie opracowywał nurtujący go temat. Prezentowane płótno – „Moralitet” zapewne pochodzi z lat 70. XX wieku i jest jednym z kilku podobnych kompozycji. Większość tych dzieł nie została uzupełniona fragmentami tekstu, który zapewne inspirował lub podsumowywał temat aktualnie nurtujący malarza. Wyjątek stanowi obraz prezentowany w 2003 roku, podczas wystawy w warszawskiej galerii, datowany na 1960 rok, gdzie pojawił się autorski komentarz: „J. Cocteau. (Warszawa 1960) – na przyjęciu u ambasadora Francji powiedział: Polacy podobnie jak Francuzi dają pierwszeństwo sercu przed rozumem. Polacy odtworzyli nie twarz, ale serce Warszawy i dlatego odbudowali i to co było w niej piękne i to co było brzydkie”.
Niesprzedane
