2. Stefan GIEROWSKI (1925-2022)
Bez tytułu, 1996

Akwarela Stefana Gierowskiego udowadnia jak niewiele dzieli nauki ścisłe od teorii barw. Równocześnie podkreśla intelektualne zagadnienia przestrzeni i światła, które nurtują tak wielu artystów. Obraz ten jest syntetycznie ujętą podstawą naukową, kluczem do twórczości Stefana Gierowskiego. Na białym podobraziu stanowiącym światło kompozycji pojawiają się przeciwstawnie rozmieszczone barwy czerwona i niebieska. Ta druga graniczy z polem zielni. Są to podstawowe barwy widmowe, czyli takie które otrzyma się przez rozszczepienie światła białego w pryzmacie. Przeciwieństwem światła białego i barwy jest czarne, koncentryczne pole umieszczone centralnie, niczym czarna dziura w swoim epicentrum pochłania światło w całości, by sukcesywnie oddawać je początkowo w formie szarości i delikatnego kontrastu, a ostatecznie w miarę poszerzania się kompozycji przeistoczyć w kolor. Wspomniane zjawisko czarnej dziury zostało odkryte w latach 60. XX wieku. Wtedy też człowiek po raz pierwszy poleciał w kosmos, a u schyłku dekady po raz pierwszy postawił stopę na księżycu i zostały skonstruowane pierwsze satelity do obserwacji słońca. Wszystkie te wydarzanie wpłynęły nie tylko na środowisko naukowe, ale również artystyczne. Płótna Stefana Gierowskiego z tego okresu podejmują dialog m.in. z artystami związanymi z grupą Zero – Otto Pienem, Yvesem Kleinem, Lucio Fontaną o czym można było się przekonać podczas wystawy DEEP IMPACT – Stefan Gierowski i europejska awangarda lat 60. zorganizowanej przez Fundację Stefana Gierowskiego w 2019 roku.